dinsdag 18 april 2017
DE PAGODE
Bij de pagode, waar we vanochtend een appeltje aten, waren we 14 jaar geleden ook met Fien. Vanochtend twijfelden we of het wel dezelfde pagode was, maar na vergelijken met foto's die we mee hadden genomen bleek het toch de goede te zijn. Rondom de pagode hebben renovatie en sanering het straatbeeld compleet veranderd. Platte daken zijn schuine daken geworden. Eronder zijn er balkonnen bij gekomen en is een gewoon straatje een winkelpromenade geworden, afgezet met
met houten bloembakken en stenen bollen. Toen waren er amper auto's te zien rondom de pagode, nu is het er volgepakeerd. Mooie rode straatlantaarns weggehaald. Ik vond het 14 jaar geleden een wonderschone plek. Licht, rustig, plezierig om te verblijven. Daar is weinig van over in mijn ogen.
Zo gaat het natuurlijk, plekken veranderen t.b.v. de vooruitgang.
Foto van rondom de pagode 14 jaar geleden.
ONTBIJTEN
Om half 7 kwamen we aan in Nanchang. Met de taxi naar het hostel dat we gereserveerd hadden met de hoop daar onze bagage alvast kwijt te kunnen. De deur open was open maar op de bank lag de eigenaar te slapen. We zijn maar een bankje gaan zoeken bij de nabij gelegen pagode om een appeltje te eten. Toen we later wilden inchecken bij het hostel bleek dat er alleen maar chinese mensen in het hostel mogen slapen. Ons boekingsbewijs had geen waarde. Nu hebben we wat anders gevonden, 7 Days Inn. Niet geweldig maar best oké. We hebben een heel klein raampje met amper uitzicht. We gaan ontbijten want dat hebben we nog niet gedaan. Het is al bijna middag.
Goed weer vandaag, zon, 27 graden
ONTBIJTEN
Om half 7 kwamen we aan in Nanchang. Met de taxi naar het hostel dat we gereserveerd hadden met de hoop daar onze bagage alvast kwijt te kunnen. De deur open was open maar op de bank lag de eigenaar te slapen. We zijn maar een bankje gaan zoeken bij de nabij gelegen pagode om een appeltje te eten. Toen we later wilden inchecken bij het hostel bleek dat er alleen maar chinese mensen in het hostel mogen slapen. Ons boekingsbewijs had geen waarde. Nu hebben we wat anders gevonden, 7 Days Inn. Niet geweldig maar best oké. We hebben een heel klein raampje met amper uitzicht. We gaan ontbijten want dat hebben we nog niet gedaan. Het is al bijna middag.
NACHTTREIN
17 april, in de trein naar Nanchang. Het is half 12. Donker. Het voelt of we een deel van een goederentrein zijn. Fien en Loes slapen net. Bij de buren hoor ik een muziekje. Ik heb nog nooit in een trein geslapen. Ja, zittend tussen Den Bosch en Amsterdam, maar niet in een slaaptrein. Het is een coupé met gebloemde vloerbedekking, een gebloemd glasgordijntje en overal kleedjes met kant en een lotus bloempje er op geborduurd. Er is een klein tafeltje met eveneens een mooi kleedje met daarop een vaasje met een rode nep roos. Er staat een thermoskan met water klaar. Op de deur is een spiegel gemonteerd. Ik lig op bed. Fien en Loes liggen boven. Ik lig het verst van de machinist, dat wil zeggen als hij hard remt ik uit bed val of toch Arno? Het bed is keihard. Ik lig op een laken vol met vlekken en het hoofdkussen is er niet beter aan toe. Ik ga er niet over nadenken. Volgens Arno is het niet goed gewassen. Dan valt het best mee. Ik lig op mijn rug. Het is net of het twee werelden zijn. De kleine ruimte waar wij in liggen en waar lichtvlekken van buiten over de wanden kruipen maar onder me hoor ik gehijg, gepiep en gebonk. Daar speelt zich een ander verhaal af. Gek dat er een paar 100 mensen op dit herrie makend ritme liggen te slapen. Arno snurkt.
Abonneren op:
Posts (Atom)