A GIFT VAN PROFESSOR GAO

33 graden. De meiden willen shoppen, maar wij willen gewoon wat rondkijken.
We beginnen na een stukje metro in de oude stad. Het is ons nog niet duidelijk wat hiervan nog mag overblijven. De oude kleine stoffige en soms vettige huisjes staan in de schaduw van de modernisering. Watertappunten en gootstenen staan buiten naast de voordeur en de was hangt als gewoonlijk op straat. Fien en Loes duiken een kantoorboekhandeltje in, op zoek naar iets leuks. Tegenover een  boedhistische tempel weet Fien goed af te dingen bij de koop van een beeldje. Om even aan de hectiek van de straat ontsnappen, want het is wel even een stevige overgang van Yangli naar Shanghai, stappen we die tempel binnen. Daarna ziet Loes in een winkel ernaast potjes staan waarvan ze een denkt te willen gebruiken om de grond uit Hepu in te stoppen. Na wikken en wegen en afdingen nemen Fien en Loes er allebei een. Mooi. Dan zegt een man die net binnenstapt iets over de calligrafie op  Fien d'r potje en vraagt waar we vandaan komen. Met gebrekkige uitspraak spreekt hij de woorden in het nederlands: een lang leven, een gelukkig leven, vrede en vergetenl. Legt nog even uit dat ie in Rotterdam is geweest en zegt goedemiddag.
Even later, op zoek naar een tuin, komen we hem nog tegen. Hij wil de weg wijzen, en vertelt nog het een en ander. Hij is gepensioneerd en doet nog wat in klassieke chinese schilderkunst en calligrafie. De tuin is al gesloten. Ondertussen komt ook ter sprake waar Fien en Loes vandaan komen. Hij wil ons iets geven." No worry, for free, a gift". Hij wil dat we met hem meegaan naar zijn gallerie even verderop in het, 'toeristencomplex', een winkelgebied in het gerestaureerde Chenghuang Miao.
Hij wil onze namen opschrijven samen met de woorden die hij eerder uitsprak.
We gaan één hoog met een roltrap en komen in zijn winkel annex werkplek en de beste man laat z'n werk zien. Vertikale schilderingen en calligrafie op papier en ertussen nog wat moderner werk van skylines. Achter z'n tafel scheurt hij een stuk papier, bereidt z'n kwast voor. Wordt nog even boos op schreeuwende mensen, boeren, in de ruimte ernaast die parels willen verkopen aan toeristen(!?). Hij kan zich anders niet concentreren. Zijn kwast beweegt rustig over het papier. Dan stempelt hij met rode inkt:  2017 zomer Shanghai.
Misschien niet een hoogstaand kunstwerk maar wel een welgemeend kado voor ons als gezin van een man, professor Gao, zo aan het eind van onze trip in China.

UIT EEN BABYFLESJE DRINKEN?

10 mei

Gisteren waren we in het plaatsje Lengshaui.

Eerst gingen we met een pont over het water. Aan de overkant waren wat kraampjes, waar we langs liepen.

Een van de kraampjes viel heel erg op. De vrouw die achter het kraampje stond, verkocht babyflesjes. Ik (Fien) vond het heel interessant en bleef even staan. Eerst wist ik niet wat het was, toen ik even goed keek zag ik dat er yoghurt in zat. Van papa en mama mocht ik er eentje kopen, wat ik heel graag wilde (!). De flesje die ik zag waren voor de show. Toen ik de vrouw achter het kraampje geld had gegeven, deed ze een koelkast open waar verschillde gekleurde flesje in zaten. Elk kleurtje had een andere smaak. Ze wees de verschillende kleuren aan en zei in het chinees de smaak. Bij de gele verstonden we mango, dus die namen we. Ze knipte nog een groter gaatje in de speen van de fles, anders kwam de yoghurt er niet uit. Het was super lekker! Ik vind het een super goede uitvinding, voor mensen die zich nog even baby willen voelen!