Deze tekst geschreven door Arno en Ellen.
We zitten, ten tijde van dit schrijven, in de trein, tijd genoeg. We rijden de provincie Jiangxi met een snelheid van 300 km p.u. uit en laten Nanchang, Xiushui èn haar omgeving achter ons. Was Xiushui lang een vage stip op de kaart, de vooruitgang bracht later verscherping, nu heeft ons bezoek hieraan, mede door tolk Tao Qi, ons eigen lef in den vreemde en niet in de laatste plaats de warme ontvangst van familie Ding, dat nader ingetekend en ons onvergetelijke belevenissen en beelden gegeven.
Op ma 24 april, een warme dag, gaan we zonder tolk naar Lukouxiang. We nemen voor het hotel in Xiushui een lokale taxi en we zijn er in een uur en een kwartier en worden ergens op de hoofdstraat afgezet. Daar begint onze wandeling naar het gehucht waar oma woont. We zijn een bezienswaardigheid, we worden achterna gelopen zelfs de lokale overheid komt informeren wat ons doel is en waarom we foto's maken. Ze namen genoegen met ons antwoord dat we de familie Ding wilden gaan bezoeken. Dat we daar lopend naar toe gingen vonden ze wel een tikkeltje vreemd maar wij konden onze wandeling voortzetten. We lopen op straat langs betegelde huizen, met gesloten of openstaande garagedeuren. Kun je naar binnen kijken dan zie je naast kleine stoeltjes vaak aan de wand een huisaltaar.
We lopen het dorp uit. Volgen een slecht betonnen weggetje langs een recht stroompje, aan weerszijden rijstvelden, langs groepjes huizen, omgeven door bergen. Mensen groeten ons en staren ons na.
Er nadert een oranje metallic busje dat we herkennen. Naast Ding Laichui zien we ook Lu, zijn dochter Dingling èn oma.
Verrast werden we, ietwat gemengd want we wilden immers even op onszelf zijn in het landschap. Hoe lossen we dit op!
De hele familie stapt uit, netjes aangekleed, reikt ons blikjes cola aan. Oma lacht hartelijk. WeChat wordt gestart. Laichui nodigt ons uit voor lunch via het vertaalprogramma van Dingling, een bescheiden maar hulpvaardig meisje. De mevrouw van het huis waar we toevallig voor staan komt met mokken thee naar buiten. Best zielig voor haar maar niemand neemt thee. Wij willen graag nog wandelen rondom het huis van oma. Na wat op en neer WeChatten hebben we een plan, eerst lunchen en dan naar het huis van oma. Ja, en passen we allemaal in de auto? Ellen en ik mochten onder geen beding helemaal achterin. We reden naar Lukou en stopte bij een restaurantje om te lunchen maar de kok was ziek. Vervolgens liepen we met z'n allen naar een andere locatie. Onderweg stopt een auto langs ons en daar stapt een meisje uit en voegt zich bij ons gezelschap en blijkt de nicht Audrey van Laichui te zijn. Ze spreekt goed engels, volgens chinese begrippen(!), ze is juf engels. Een welkome aanvulling in ieder geval. Ellen loopt met Oma achter en voorop lopen Lu en Fien in elkaars arm. En Arno in gesprek met Audrey over wat haar relatie is met de familie Ding. Ik (Ellen) heb geen idee meer hoe dat gesprek binnen een aantal zinnen bij het feit kwam, dat de zus van Lu de biologische moeder van Fien is. We stonden stil op straat. Wat gebeurde hier en wat gebeurde er met ons? Alles tegelijk. Ik (Ellen) hield Fien in de gaten die het niet helemaal volgde en niet goed wist over wie het ging. Ik vertelde haar om welke vrouw het ging. Ik zie bij Fien dat ze geen raad weet met de situatie. Ongemakkelijk denk ik als je niet naar je ouders aan het zoeken bent en er wordt je op straat uit het niets verteld dat je biologische moeder in beeld is. We liepen door ik met Fien en Loes ieder aan een hand. Arno probeerde bij de Audrey zekerheid te krijgen en helderheid over de vader. Voor als aanwaainicht was het verhaal ook nieuw. Er was verwarring of de vader Ding Laichui was of de man van de zus van Lu. Wat het nog verwarrender maakte was dat Ding Laichui en Lu zich papa en mama van Fien noemen. Audrey stelde voor om eerst aan tafel te gaan en dan verder te praten.
Iedereen zit aan tafel en haalt zijn bordje, kommetje en lepel uit de krimpfolie verpakking. Heet water wordt erin gegoten en daarmee maak je je eetgerij schoon. Arno stelt voor om een stamboom te tekenen. Dat maakt de boel een stuk duidelijk. De onduidelijkheid dat Ding Laichui wel of niet de vader is en mogelijk een verhouding met de zus van zijn vrouw had werd hiermee weggenomen. Dus de zus van Lu en haar man zijn de biologische ouders van Fien. Zo, dat moest even binnenkomen. Zij hebben afstand gedaan van Fien en Ding Laichui en Lu hebben die rol van ouder overgenomen. Al mochten ze dat masr een dag. De vraag, hoe de echte moeder zich gevoeld moet hebben toen en afgelopen zaterdag toen ze er even bij was, lijkt irrelevant. Zo gaat dat in China volgens Audry. De vraag blijkt nog onvoldoende beantwoord te zijn en komt nog een aantal keer naar boven. Arno vraagt Ding Laichui om naast hem te komen zitten. We toasten met het lichte bier. Ondertussen komen er telkens wat oudere mensen tweede rang zitten om naar ons te kijken. Buurtgenoten. Als we vertrekken nemen zij het eten wat over is mee. We gaan naar het huis van oma. Delen van de nederzetting zijn maar liefst 300 jaar oud. Daar drinken we thee en loopt het kleine huiskamertje vol met buren om naar Fien en ons te kijken. Na de thee gaan we lopend de omgeving bekijken. Oma, moeder Lu en Dingling incluis. Pa Laichui rijdt met de auto er achter aan. We proberen zo als het kan alles in ons op te nemen, maken foto's, filmpjes en communiceren met phones en gebaren. Na een poosje besluiten we in de auto stappen om naar het huis van Ding Laichui te gaan waar Fien dus niet gevònden is maar waar ze geboren is. Audry's verklaring voor het eerste verhaal is dat, omdat het administratief een makkelijker, zeker toen veel kinderen naar het SWI gingen, verhaal was(!?). Bij het huis aangekomen wordt de garagepoort open gezet. Kleine stoeltjes buiten gezet waar iedereen plaats neemt. Lu maakt thee. De hond mag los en rent door de straat. Omwonende komen kijken en drinken thee mee. Audrey staat plots weer op de stoep. Best fijn want dat vereenvoudigt de communicatie. Lu komt met een kleine notitie en we krijgen te horen wanneer Fien geboren is.
Ze vragen of we blijven slapen maar dat kan niet omdat we de volgende ochtend met de bus terug gaan naar Nanchang maar het belangrijkste is dat Fien naar ons hotel terug wil. Ding Laichui belooft ons vanavond naar het hotel te rijden. Eind van de middag gaan we weer naar het restaurant van zaterdag met zijn allen. Bij het restaurant is al de biologische vader van Fien. Ik (Ellen) had er in eerste instantie geen zin om hem te ontmoeten maar nadat we elkaar de hand geschut hadden werd dat gevoel wel minder. Onder het eten konden hem goed bekijken. Hij is 58 jaar. In het restaurant stond een taart klaar voor Fien haar verjaardag. Er is gezongen in het chinees en in het nederlands. Toen nog wat gegeten. We hebben afscheid genomen met de belofte terug te komen. Ding Laichui en Lu hebben ons helemaal naar Xiushui gebracht. Ding kon geen afscheid nemen en wilde dat we nog even mee naar zijn zussen in Xiushui gingen. Dat hebben we gedaan. Hij wil Fien aan iedereen in de familie laten zien. Bij ons hotel namen we afscheid van elkaar. Dat was niet makkelijk. Afscheid nemen van mensen die je niet kent dat is raar. Zo verwoordt Fien het.
Elke ochtend Wechat Ding Laichui ons met een goedemorgen berichtje.
Er is iets wezenlijks veranderd al weten we nog niet alles en blijven er nog vragen komen, maar hieraan zullen we langzaam als gezin invulling aan gaan geven. Gelukkig hebben we Wechat contact.
Fien heeft nu drie paar ouders. De biologische, Ding Laichui en Lu en Arno en Ellen natuurlijk. En een hele grote familie.
