3 mei. Een warme dag, 32 graden. Vanmiddag hebben we drie verzorgsters van Loes haar kindertehuis ontmoet in een theehuis. Twee van de drie zijn met pensioen. Het was leuk, drie totaal verschillende types. Een sjieke, een stille en een gezellige. Loes kon via de tolk Glen vragen stellen, de antwoorden hebben haar wel een beeld gegeven hoe het toen was. 12 jaar geleden woonde er rond de 100 kinderen in het kindertehuis. Het was er toen heel vol. De kindjes sliepen soms samen in een bedje en er lagen extra matrasjes op de grond. Als er dan nog plek te kort was lagen de baby's in de bedden van de verzorgsters. Het eten geven ging in drie ploegen. Elke verzorgster gaf dan 4 kinderen te eten. Loes was een gezonde baby met bolle wangetjes. Ze werd door de verzorgsters pioenroos genoemd omdat zij hen met grote ogen aankeek. Loes was opzichzelf en een beetje verlegen. Ze kon goed alleen spelen. Loes liep toen rond de 13 maanden. De kinderen aten congé, een soort rijstepap van water met stukjes groenten erin, wortelsap en mie. 
woensdag 3 mei 2017
THEETIJD
OCHTEND
3 mei, zeer vroeg in de ochtend. Ik ben wakker. De rest slaapt nog. De laatste dag in Hepu. De gedachte dat we hier morgen weg gaan stemt mij verdrietig. Dit is de stad van Loes, dat is duidelijk als je naar de mensen op straat kijkt, Loes past in het straatbeeld. Persoonlijk zou ik wel willen weten wie haar ouders zijn. Je ziet hier ontzettend veel baby's, vooral met de mama op de scooter hangend in een doek. Ik heb het gevoel dat Loes niet vanuit een dorp voor het kindertehuis is gelegt, maar dat ze uit deze stad komt. Misschien wel de dochter van een fruitverkoopster, die hier op elke hoek staan met hun fiets met zijspan met daarop mango, sinaasappels en perziken. Ochtend spinsels. De tranen lopen.
BABY WASSEN?
KINDERTEHUIS VAN LOES
TelleN schrijft:
Het is di 2 mei, het is zeer warm. 32 graden. Om 9 uur staan we klaar in de hal van het hotel. Al snel arriveert Glen, onze tolk, ook. We gaan per taxi naar het kindertehuis, een klein half uur onderweg. Het is nog rustig in de stad. Veel winkeltjes en bedrijfjes zijn nog niet open. We rijden het centrum uit. Drukke uitbundige reclametaferelen van de winkels gaan over in een buurt met kleinschalige bedrijfjes. De zilverkleurige en houten garagedeuren volgen elkaar op, vaak met aan twee zijden en boven de deur rode nieuwjaarsteksten geplakt. We komen langs wat kleine marktjes. De taxi slaat een onverharde straat in en we hobbelen even voorzichtig verder. Later blijkt dat ze bezig zijn met de riolering. Altijd dezelfde bedrijfjes bijelkaar(!) Rechts hout- en metaalybedrijfjes. Links komen we langs een oude tempel. We rijden nog wat door en stoppen voor doorgang van een gebouw van 4 lagen hoog. Hier moeten we zijn.
Loes schrijft:
Vandaag gingen we naar mijn kindertehuis waar ik vroeger ben geweest. Daar stond de directeur van het kindertehuis op ons te wachten. We werden naar een kamertje geleid waar het heel kaal was. Er stonden 6 stoelen en een bureau waar allemaal documenten op lagen en een laag tafeltje in het midden van de kamer .Er was ook nog een klein tafeltje waar een waterkoker op stond en een theepot. Er was ook nog een vrouw (dokter van het kindertehuis) die de thee inschonk. Ze pakte plastic bekertjes en schonk daar de thee in. Er kwam nog een vrouw aan, die had 2 zakken fruit mee en een fruitschaal. Met de dokter heb ik foto's gekeken die we meegenomen hadden. We hadden een paar vragen gesteld en onze tolk Glen vertaalde het. Ze vertelde dat er waarschijnlijk een 112 telefoontje naar de politie is gegaan en dat een politie agent is gaan kijken en haar opgepakt heeft en naar het kindertehuis hoeft gebracht. Er stond ook nog een busje, ze zeiden dat ik daarin naar Nanning ben gebracht en in Nanning aan papa en mama gegeven ben. Ze zeiden ook dat ik daar heb gewoond waar nu een nieuw gebouw staat, die nog niet helemaal af is. Er was ook nog een meisje dat invalide is, die de grootte had van een meisje van 3, maar was rond de 15 jaar. We mochten helaas niet met de kinderen spelen, omdat ze gehandicapt zijn en het anders te veel onrust geeft.
Ik vond het ondanks dat ik niet met de kinderen mocht spelen toch een leuke dag.
Ellen schrijft:
De directeur wilde ons terug brengen naar het hotel, maar wij wilde nog even door de straat en naar de tempel. Geen probleem, de directeur is zo aardig om bij de tempel te stoppen. Fien en Loes stookten wierook aan, ieder 3 wierookstokjes. Een voor de hemel, een voor jezelf en een voor de aarde. Je herhaalt een beweging drie keer, met de wierook in je handen omhoog gericht. Handen met wierook naar voorhoofd (hemel), dan handen bij je hart (jezelf) en dan bij je buik (aarde). Ondertussen doe je een wens. In de tempel van Kwan Yin legt Loes een deel van het fruit wat wij kregen in het kindertehuis. Er is daar een tafel met verschillende Kwan Yin beelden, wat een wonderschoon beeld is. We gaan verder en we worden afgezet bij het hotel. We gaan met Glen (tolk) lunchen en praten na over het kindertehuis bezoek. In de middag gaan we lopend naar het politiebureau om zo onderweg wat van Hepu te beleven. We gaan een klein kamertje binnen. Een agent luisterd naar ons, we willen weten of er nog een politie rapport is waar in zou kunnen staan wie de vinder is. Door het doorgeef luikje naar de aangrenzende ruimte zie je dat een agent bezig is wapens te fotograferen. Op de muur in de ruimte waar wij ons bevinden zitten allemaal rode veegjes, waarschijnlijk ontstaan door het schoonvegen van je vinger na een vingerafdruk. De politie kan niets voor ons beteken, te lang geleden, helaas werd 12 jaar geleden nog niet alles genoteerd. Ik baal daarvan, er is dus helemaal niets. Loes wil nu niet zoeken, maar dat kan verander
