NACHTTREIN

17 april, in de trein naar Nanchang. Het is half 12. Donker. Het voelt of we een deel van een goederentrein zijn. Fien en Loes slapen net. Bij de buren hoor ik een muziekje. Ik heb nog nooit in een trein geslapen. Ja, zittend tussen Den Bosch en Amsterdam, maar niet in een slaaptrein. Het is een coupé met gebloemde vloerbedekking,  een gebloemd glasgordijntje en overal kleedjes met kant en een lotus bloempje er op geborduurd. Er is een klein tafeltje met eveneens een mooi kleedje met daarop een vaasje met een rode nep roos. Er staat een thermoskan met water klaar. Op de deur is een spiegel gemonteerd. Ik lig op bed. Fien en Loes liggen boven. Ik lig het verst van de machinist, dat wil zeggen als hij hard remt ik uit bed val of toch Arno? Het bed is keihard. Ik lig op een laken vol met vlekken en het hoofdkussen is er niet beter aan toe. Ik ga er niet over nadenken. Volgens Arno is het niet goed gewassen. Dan valt het best mee.  Ik lig op mijn rug. Het is net of het twee werelden zijn. De kleine ruimte waar wij in liggen en waar lichtvlekken van buiten over de wanden kruipen maar onder me hoor ik gehijg, gepiep en gebonk. Daar speelt zich een ander verhaal af. Gek dat er een paar 100 mensen op dit herrie makend ritme liggen te slapen. Arno snurkt.