"Hello goodmorning"

13 mei. Vlak voor vertrek uit Shanghai voel ik de behoefte om Dinglaichui te laten weten dat over enkele ogenblikken Loes, Ellen, ik en Fien, de chinese grond gaan loslaten. Ondanks de vele pogingen die in de vertraging mogelijk waren, lukt het niet meer. Mijn mifi lijkt niet door de aluminiumbuis heen te komen. 
Sinds dat we Xiushui verlieten krijg ik elke dag 's ochtends vroeg van Dinglaichui een Wechat gifje, een sequentie in herhaling van beelden dat een beweging suggereert. Soms bloemen, rozen die open blijven gaan met dwarrelende chinese karakters waarvan ik niet weet wat ze betekenen en anders een goede morgen groet. Er zijn dagen dat ik het pas later zie. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Elke dag een variatie op hetzelfde thema. Goed bedoeld ga ik vanuit. Ik probeerde tot nog toe zo nu en dan het patroon te doorbreken, want het lukt me niet om elke keer weer in korte bewoordingen een variant te bedenken in de trant van ' hoe bijzonder onze kennismaking was', 'dit zullen we niet meer vergeten', of gewoon 'goede morgen' terug. In antwoorden wilde en kan ik me niet laten verleiden om een dieper gaand antwoord te geven. Het is te groot, nog niet goed vast te pakken om te hanteren. Bovendien was er elke dag programma.
Nee, door af en toe een foto te sturen of te berichten wat we die dag gaan doen hoopte ik op nieuwe berichten, foto's van hun dagelijkse leven en zodoende langzamerhand iets meer van hun te leren kennen.
Gisteren vroeg ik naar z'n postadres, want dan zouden Fien en Loes nog iets nederlands wat over is, op kunnen sturen.
Maar om ook goed voor ons zelf te zorgen tijdens het zwerven door Shanghai, deze laatste dag, is iets opsturen er niet meer van gekomen. Dan maar met een nederlandse zegel.